Filmik tygodnia: Spencer: Sekret księżnej Diany

Film pokazuje bardzo krótki i trudny okres w życiu Lady Dee. W rzeczywistości cały czas odtwarzania 111 minut obejmuje tylko trzy dni świąt Bożego Narodzenia w 1991 roku. Przypomnijmy, że wcześniej w 2016 roku Pablo Larrain w swoim filmie „Jackie" zastosował już podobną technikę. W tym filmie opowiedział widzowi o kilku dniach z życia Jacqueline Kennedy, granej przez Natalie Portman. Te dni były chyba najtrudniejsze dla pierwszej damy. W końcu obejmują okres bezpośrednio po zamachu na jej męża, prezydenta USA Johna F. Kennedy’ego. Nawiasem mówiąc, kiedyś „Jackie”, a także jego nowy film o Dianie, Pablo Larrain po raz pierwszy zaprezentował publiczności na festiwalu filmowym w Wenecji.

Nowy pomysł Larraine – „Spencer: Tajemnica księżnej Diany” – ogłaszany jest jako opowieść oparta na prawdziwej tragedii, co samo w sobie zwalnia autora z odpowiedzialności za wiarygodność opisanych w nim wydarzeń, a nawet bezpośrednio nawiązuje do artystycznych domysłów. Akcja filmu rozgrywa się w Boże Narodzenie w królewskiej posiadłości Sandringham w Norfolk.

Księżna Diana jest bliska rozwodu ze swoim mężem, księciem Karolem, i od czasu do czasu próbuje opuścić pałac wraz z synami. Miała dość zdrad męża, przewidywalnego pałacowego życia, dusznie wypełnionego sztywnymi tradycjami. Stan Diany jest bliski szaleństwa. W pokojach i korytarzach posiadłości wyobraża sobie swoją daleką przodkiczkę – Annę Boleyn, którą, jak pamiętamy z historii, jej mąż Henryk XVIII kazał ściąć głowę.

Oprócz zaburzeń psycho-emocjonalnych, księżniczka Walii jest obciążona zaburzeniem odżywiania znanym ogółowi społeczeństwa. A uważna obserwacja dworzan i dziennikarzy z Windsor dosłownie doprowadza ją do szału.

W centrum fabuły jest Diana i tylko ona. Wszystkie inne postacie w filmie są jak sceneria do osobistego dramatu księżniczki. Nawet królowa Elżbieta II wypowiada w filmie tylko kilka zdań i wydaje się istnieć oddzielnie od swojej synowej, która czuje się niekomfortowo na dworze. Można sobie tylko wyobrazić reakcję Pałacu Buckingham na powstanie Pabla Larraina o Dianie. Rzeczywiście, w filmie cały dwór pojawia się przed nami jako emocjonalni kaci narodowego faworyta. W przypadku wystawnych posiłków, polowań i innych zabaw nikt nie dba o stan księżniczki.

Chyba że osobista pokojówka Maggie, grana przez Sally Hawkins, zapamiętana przez publiczność z roli Elizy Esposito w nagrodzonym Oscarem „Kształcie wody” w 2017 roku, ma wyraźniej napisany portret ekranowy z wyciętymi dialogami. Tą techniką reżyser zapewne chciał podkreślić, że ta kobieta była osią, na której Diana mogła się oprzeć w dniach trudnych dla siebie emocjonalnych prób. Nagle, prowokacyjnie rzucony przez scenarzystę filmu, lesbijski cień na związek Maggie z Dianą zdaje się składać hołd wszechobecnej tolerancji.

Szczególnie cenna na zdjęciu jest praca kostiumografów. Jak wiecie, Diana szczególnie kochała klasyczne garnitury i pikowane torebki Chanel. Te rzeczy zajmowały szczególne miejsce w szafie księżniczki. To symboliczne, że Kristen Stewart sama została ambasadorką marki Chanel w 2013 roku, a jej przyjaźń z Domem Mody pomogła projektantce kostiumów Jacqueline Durran nawiązać z nim interakcję, uzyskując dostęp do archiwów Chanel i korzystając z niektórych jej starych przedmiotów, a także duplikatów wielu kostiumów. Wszystko to pomogło wskrzesić w filmie wyjątkową aurę i urok, jakie posiadała księżna Diana.

Ciekawa jest historia sukienki couture bez ramiączek Chanel z plakatu filmowego. Jest całkowicie identyczna z oryginalną Chanel z kolekcji wiosna-lato 1988, która od ponad 30 lat jest przechowywana w archiwum Domu Mody. To właśnie z powodu tak czcigodnego wieku uznano go za zbyt delikatnego, by oddać się do kręcenia, a w Chanel został całkowicie odtworzony w najdrobniejszych szczegółach, szczególnie do filmu. Pracowało nad tym pięciu krawców z Domu Mody. Ich praca zajęła 1034 godziny, z czego 700 zajęło samo haftowanie. W rezultacie sukienka na Kristen była tak świetna, że ​​była obecna w kadrze znacznie bardziej niż planowano na nią wcześniej.

Jednak, uczciwie, nadal warto zauważyć, że „Spencer: Sekret księżnej Diany” to bardziej film festiwalowy. Mówią, że jego prawdziwi koneserzy na festiwalu filmowym w Wenecji pod koniec taśmy oklaskiwali go bardziej niż zwykle. Dla większości zwykłych widzów film biograficzny jest zbyt tragiczny i przyćmiewa pamięć o „idealnej” Dianie z jej wyrafinowanym zmysłem smaku, macierzyńskim oddaniem synom i bezgraniczną życzliwością. Tak, być może księżniczka cierpiała na jakąś mentalną udrękę, ale doprowadzanie jej do szaleństwa to za dużo…