Reżyserki: największe nazwiska w historii kina

Z jakiegoś powodu panuje opinia, że ​​tylko mężczyźni mogą z powodzeniem robić filmy. Jednak w historii kina jest wiele przykładów, które obalają to powszechne błędne przekonanie.

Pierwsza na liście reżyserek, które zdobyły światową sławę, jest Niemka Leni Riefenstahl. Jej filmy „Olimpia" i „Triumf woli”, nakręcone pod koniec lat 30., mimo oczywistego skandalu (bo powstały na rozkaz partii nazistowskiej), na zawsze weszły do ​​złotego funduszu światowego kina.

W ślad za Riefenstahl czy słynną Włoszką Liną Wertmuller z biegiem czasu znacząco wzrosła liczba kobiet, które w dziedzinie kina osiągnęły bardzo wiele.

Wśród najzdolniejszych zagranicznych przedstawicieli zawodu reżysera można wymienić Norę Ephron (która kręciła popularne filmy Kiedy Harry poznał Sally, Bezsenność w Seattle, Michael i Masz pocztę), Panny Marshall (ma filmy Big, Awakening ), Nancy Myers („Czego chcą kobiety”, „Miłość z regułami lub bez”, „Wakacje na wymianę”) lub Ann Fletcher („Zrób krok w górę”).

Nie zapomnij o córce legendarnego reżysera Francisa Forda Coppoli – Sofii Coppoli (autorce The Virgin Suicides i Lost in Translation). W tej chwili Sophia jest jedną z najwybitniejszych postaci amerykańskiego kina niezależnego – która teraz powie, że natura spoczywa na dzieciach geniuszy.

Jednak do najważniejszego szczytu – Oscara za reżyserię – udało się do tej pory dotrzeć tylko jednej przedstawicielce płci pięknej: rok 2010 był rokiem triumfu Katherine Bigelow za film „The Hurt Locker”.

W historii rosyjskiego kina jest też wiele genialnych przykładów reżyserek: wystarczy przypomnieć Tatianę Lioznową („Siedemnaście chwil wiosny”), Swietłanę Drużyninę (trylogia o kadetach i „Tajemnice pałacowych rewolucji”), autorkę wspaniałych komedii Ałła Surikova czyli gwiazda kina intelektualnego Kira Muratova.

Najnowszym przykładem bezwarunkowego sukcesu i popularności jest Valeria Gai Germanika, której film „Wszyscy umrą, ale ja zostanę” oraz serial „Szkoła” wzbudziły duże zainteresowanie i rezonans.

A jeśli celem związku jest coś bezwarunkowego, za co zarówno mężczyzna, jak i kobieta mogą wziąć odpowiedzialność? A jeśli to jest… praktyka miłości? Miłość jest w nas; coś, za co jesteśmy odpowiedzialni zarówno w dobrych, jak i złych czasach. Miłość pozwala nam skupić się na własnych wysiłkach i obowiązkach, a także dostrzec zalety naszego partnera. Zbyt wiele osób skupia się na zabraniu czegoś ze związku. Ale dla harmonijnego związku musisz dawać, brać odpowiedzialność za swoje szczęście, a następnie „inwestować” je w innych.