przypowieści weselne
Przypowieści to małe pouczające historie zawierające mądrość wieków. Na Wschodzie przypowieści zawsze były nieodłączną częścią każdego święta. I oczywiście żaden ślub nie był kompletny bez przypowieści, ponieważ na weselu starsi krewni i goście przekazują swoją mądrość nowożeńcom, uczą ich zachowania miłości, utrzymywania ognia w rodzinnym palenisku.
Rzeczywiście, przypowieść jest wspaniałą opcją na uroczystość weselną. Przypowieści są bardzo interesujące, zawierają jasne, zapadające w pamięć obrazy, ich fabuła ujmuje i wywołuje wiele uczuć. Jednocześnie przypowieści pomagają nowożeńcom zrozumieć mądre rady. Przypowieści są szczególnie popularne podczas uczty weselnej. Goście wznosząc szklankę opowiadają przypowieść, kończąc ją ciekawym toastem.
Każdy naród ma własne przypowieści weselne, które odzwierciedlają jego poglądy religijne, cechy ich drogi historycznej, światopogląd, mentalność. Przypowieści wschodnie są więc bardziej alegoryczne i nie każdy Europejczyk może je zrozumieć. Przypowieści europejskie wydają się mieszkańcom Wschodu zbyt powierzchowne i proste. Ale przypowieści o ślubie są zawsze piękne i romantyczne, ponieważ wszystkie podkreślają wagę miłości, a na świecie nie ma piękniejszego uczucia.
Jedna z najbardziej ukochanych przypowieści weselnych brzmi tak. Dawno temu, u zarania cywilizacji, uczucia żyły na cudownej wyspie na oceanie. Żyli dobrze, ale pewnego dnia woda w oceanie zaczęła się podnosić, a wyspa była na skraju powodzi. Miłość pomogła ocalić inne uczucia i teraz wszystkie uczucia, z wyjątkiem Miłości, siedziały już w łodziach i były gotowe do wyruszenia w poszukiwaniu nowego domu. Love zdał sobie sprawę, że nadszedł czas, aby ona też się spakowała, ale nie było już pustych łodzi. Wtedy Miłość poprosiła o dołączenie do Dumy na łodzi, ale nie zabrała jej do siebie, bojąc się, że Miłość zepsuje dekorację łodzi. Miłość poprosiła, by być na pokładzie ze Smutkiem, ale też nie schroniła Miłości, tak bardzo lubiła być sama. Miłość zaczęła wzywać radości, ale radość wesoło rozmawiała z innymi uczuciami i nie słyszała wołania Miłości. Miłość westchnęła skruszona i pomyślała, że nie można jej już uratować, i gorzko płakała, ale wtedy ktoś ją zawołał. Love odwrócił się i zobaczył nieznane uczucie na łodzi, wyciągnął rękę do Love i uśmiechnął się uprzejmie.
Miłość weszła na pokład łodzi i odpłynęła z tonącej wyspy. Bała się zapytać, kto jest jej zbawicielem i milczała. Jej towarzysz również milczał, patrząc na nią dobrymi, głębokimi oczami. Zabrał Love na cudowną wyspę, która stała się jej nowym domem, życzył jej wszystkiego najlepszego i odszedł. Dopiero wtedy Miłość odnalazła moc mowy i zapytała stojącą obok Mądrość, kto jest jej zbawicielem. Nadszedł czas, powiedziała cicho Mądrość. Tylko Czas rozumie znaczenie Miłości.