„Zdrapię straszny sekret: osoby niepełnosprawne uprawiają seks nie mniej niż „normalnie”
Freelancer Nina Smirnova od dzieciństwa jeździ na wózku inwalidzkim, ale nie uważa swojego życia za wyjątkowe. Jest w nim miejsce na ciekawą pracę, podróże i romantyczne relacje. Podczas szerokiej dyskusji na temat tego, czy osobom niepełnosprawnym należy przyznać prawo do płatnego seksu, Nina napisała post, który stał się wirusowy w Internecie. Za zgodą Niny publikujemy go w całości.
Zdjęcie autorstwa Pablo Heimplatz na Unsplash
Gdzieś w nie-Naszym kraju dyskutują o tym, czy każdej osobie niepełnosprawnej należy zapewnić prostytutkę – a w mojej paszy to wszystko jest energicznie dyskutowane. Teraz napiszę coś niesamowitego. Ujawnię straszny sekret. Osoby niepełnosprawne uprawiają seks. I potrzebują darmowej prostytutki nie bardziej niż zdrowych.
„Kto będzie na to patrzeć?!" – Tak?
… Miałem 15 lat, spotkałem w Internecie mężczyznę, który był zainteresowany tym, czy moje nogi są całkowicie sparaliżowane, czy nie. Nie rozumiałem, dlaczego potrzebował tych informacji. Wyjaśnił: „Jesteś już dużą dziewczyną, wiesz, że mężczyźni mają o_sh_u_shch_e_n_i_ya.” Nie, nie wiedziałem, ale nie pokazałem tego – jestem duży. Mężczyzna chciał przyjść, gdy jego rodziców nie było w domu.
Wciąż pamiętam: było ciekawie, było przerażająco – a chciałem się spotkać, żeby udowodnić mamie i tacie, że wciąż mogą mnie „pożądać”. Na szczęście przeważał strach i nie komunikowałem się już z tą osobą.
Dorosłam i choć wcale nie jestem topową modelką, pojawiły się inne propozycje, nie tylko od tych, którzy kochają sparaliżowanych/bez nóg. Pojawiły się właśnie dlatego, że większość uważa, że seks nie jest dostępny dla osób niepełnosprawnych. Starsi mężczyźni pisali: „Czy jesteś dziewicą? Nigdy ich nie miałem, chcę spróbować. Towarzysze ze spermotoksykozą pisali: „normalną” dziewczynę trzeba długo przekonywać, a osoba niepełnosprawna na pewno się zgodzi, bo zawsze jest niezadowolona. Pisali dziewice, które chciały stracić swoją niewinność, ale nie wiedziały z kim. Napisane przez inne osoby niepełnosprawne.
Więc nie tylko ze mną – ze wszystkimi moimi „specjalnymi” znajomymi. Niepełnosprawnym dziewczętom łatwiej znaleźć partnera seksualnego niż mężczyznom (wszystko jest tak samo jak dla „zdrowych”); dla mężczyzn jest to trudniejsze, ale nie niemożliwe (w „Złotej Świątyni” Yukio Mishima dobrze to pokazuje). Dlatego większość osób, którym sumienie pozwala na korzystanie z usług prostytutek, może samodzielnie znaleźć seks.
Prowadzi to do tego, że niepełnosprawny nastolatek albo udowadnia coś przeciwnego (chciałem), albo rezygnuje z zaistniałej sytuacji, ale gdy pojawia się oferta o charakterze seksualnym, nie może odmówić, bo jest przekonany, że to jedyna okazja poznać miłość fizyczną. Poza tym zdarzają się zboczeńcy, dla których rodzice nie przygotowują „specjalnych” dzieci na spotkanie.
(Wiem, że czytają mnie matki dziewczynek z niepełnosprawnościami. Proszę porozmawiaj „o tym” z córką tak samo, jak ze zdrową! Nie myśl, że nigdy nic nie będzie miała – nieważne, jak to jest trudne dla wierzyć, najprawdopodobniej tak będzie.
Powtarzam: osoby niepełnosprawne mogą uprawiać seks, nawet te, które nie wychodzą z domu – jeśli pozwala na to ich sumienie, wychowanie itp. A taki seks, bez uczuć, po prostu zwierzęcy, mają nie mniej niż "normalny".
Ale to, co naprawdę nie wystarczy, to seks dla miłości. Ale tutaj prostytutki nie pomogą. Ponieważ nie chodzi o seks, chodzi o miłość.
Tak, osoby niepełnosprawne są kochane (nie litują się nad nimi, nie traktują ich protekcjonalnie, nie podziwiają ich – kochają) rzadziej niż „zwykli”. Ale żadne prawo nie może tego naprawić. Tak po prostu jest.
PS A żeby osiągnąć całkowitą równość, trzeba wprowadzić różowe kupony i prawo do zasłon – nie ma innego wyjścia. (Zamiatin, „My”, dystopia – ci, którzy otrzymali kupony na seks, mogli zaciągnąć zasłony.)