Krzyk w biurze: przyczyny i metody walki

Jeśli natura obdarzyła nas już zdolnością krzyczenia, wrzasku, wrzeszczenia i rozrywania gardeł, to do czegoś jest to konieczne. Na przykład w celu zasygnalizowania niebezpieczeństwa. Lub porozmawiaj ze swoją babcią, która straciła aparat słuchowy. Lub przekazać informacje osobie po drugiej stronie rzeki. Ale żeby komunikować się podniesionym głosem z kolegami? Istnieje co najmniej sześć sposobów na skuteczną walkę z tym zjawiskiem.

Ale najpierw nie zaszkodzi zrozumieć jego przyczyny. Co sprawia, że ​​szef krzyczy, gdy ustalasz cel produkcji? A jak wytłumaczyć niezdolność pracownika do przekazania swojego pomysłu spokojnym tonem? Wreszcie, dlaczego sami czasami uciekamy się do tego wątpliwego sposobu wymiany informacji?

Często zdarza się, że w rozmowie z rozmówcą przechodzi się na podniesione tony, co sprawia, że ​​osoba chce zwrócić na siebie uwagę, zostać wysłuchaną, a także chce pokazać, że pracuje „na zużycie". Ale paradoks polega właśnie na tym, że bardzo warunkowy krzyk pomaga przekazać swoją opinię uszom kolegi. Zgodnie ze wszystkimi prawami psychologicznymi konieczne jest jedynie zwiększenie głośności rozmowy, gdyż rozmówca włącza mechanizm odrzucenia – formalnie może słyszeć skierowane do niego słowa, ale w rzeczywistości brzmią, z pominięciem jego świadomości. Istnieją jednak wyjątki od każdej reguły. Czasami krzyk pełni rolę „pobudzającego kopniaka”, pomagającego wyjść z odrętwienia i zacząć działać.

Drugim powodem, dla którego rozmówcy przechodzą na podniesione głosy, jest brak argumentów. Z reguły idzie to w parze z wysokim poziomem emocji. Ale kolega, który nie ma nic do omówienia w sporze, wybuchając płaczem, dąży nie tylko do przekonania ciebie. Psychologowie twierdzą, że krzyk jako kłótnia w dyskusji to także najłatwiejszy sposób na uwolnienie napięcia emocjonalnego. Jednak ta metoda łagodzenia stresu działa tylko w jednym kierunku – dla kolegi staje się to łatwiejsze, ale jest odwrotnie.

Trzecim powodem zmuszającym pracowników do komunikowania się ze sobą poprzez krzyki jest brak pewności siebie. Ci u władzy często grzeszą tym – jeśli twój szef pozwala sobie komunikować się z tobą podniesionym głosem, upewnij się, że po prostu boi się, że wątpisz w jego kompetencje i za pomocą krzyku próbuje potwierdzić swój status. Krzyczący szefowie łudzą się, że im wyższy poziom decybeli, tym bardziej maskowane jest zwątpienie w siebie.

Jak więc radzić sobie z osobami, które nie mają nic przeciwko krzyczeniu, pogarszając tym samym mikroklimat w biurze? Wypróbuj następujące kroki:

1 metoda szkła

Wyobraź sobie, że jesteś otoczony grubym, energoszczelnym szkłem (w szkle) – fale dźwiękowe przenoszące negatyw odbijają się od szkła bez dotykania ciebie.

Metoda 2 balonowa

Innym klasycznym sposobem, aby nie brać sobie do serca krzyku szefa, jest wyobrażenie sobie szefa w stroju klauna z pękiem balonów w dłoni. Niech szaleje tak bardzo, jak lubi – nie wywoła w tobie niczego poza śmiechem. (Te dwie metody są dobre, ponieważ bez otrzymania paliwa w postaci twojej emocjonalnej reakcji, krzykacz szybko traci lont).

3 Metoda Buddy

Czasem wystarczy powiedzieć „grzmotowi” zdanie typu „Masz absolutną rację”, ponieważ burza ucichnie w ciągu kilku minut. Pytanie „Czy ktoś cię obraził?” ma ten sam efekt.

4 Empatyczna metoda słuchania

Wspierając emocjonalnie osobę krzyczącą, czyli po prostu „zgadzając się” z nią, można ją też szybko uspokoić.

5 Metoda transferu

Skutecznym sposobem na zneutralizowanie krzykacza jest ukierunkowanie jego energii w konstruktywny sposób. Na przykład pracownik, który chronicznie przechodzi na podniesione głosy, powinien być optymalnie przypisany do odpowiedzialności za komunikację z klientami, z którymi „bez krzyku nie da się”.

6 Zmień metodę kąta

Jeśli powstrzymanie krzykacza nie jest możliwe, po prostu spróbuj zmienić swoje nastawienie do niego. Agresję i chamstwo szefa można postrzegać jako rodzaj hartowania i treningu przed kolejnym krokiem w karierze.

Na koniec ostatnia i główna rada dla tych, których można zaliczyć do osób nie najbardziej zrównoważonych. Psychologowie twierdzą, że najważniejsze jest uchwycenie momentu zbliżania się do punktu wrzenia w czasie, aby przerwać komunikację. Jeśli to się nie powiedzie, równie ważne jest zdanie sobie sprawy z błędu i przeproszenie. Jeśli okaże się, że jest to poza zasięgiem, eksperci zalecają na jakiś czas przejście na komunikację elektroniczną – potrzeba nie wymawiania, ale wpisywania własnych słów pozwala je przemyśleć i przeanalizować.
Ślub, ceremonia zaślubin to jeden z rytuałów rodzinnych, który formalizuje małżeństwo. Jej społeczne znaczenie sprowadza się do tworzenia nowej rodziny w celu prokreacji, ustalenia pokrewieństwa, zmiany statusu rodzinnego i wiekowego oraz publicznego uznania statusu małżonków. Należy do najbardziej złożonych rytuałów zorganizowanych. Łączy w sobie plany językowe, folklorystyczno-poetyckie, rytualne, muzyczne, wizualne i inne.